“

het verhaal er achter

Huize Plexat

In dit huis in Musselkanaal, op de Marktkade nr. 1 hebben wij gewoond van 1 augustus 1986 tot 4 april 2019.
Hier was ruimte genoeg, behalve voor onze eigen 3 kinderen, ook voor pleegkinderen.
En hoeveel pleegkinderen bij ons in huis gewoond hebben? We zijn de tel kwijt geraakt, maar het waren er in de loop der jaren meer dan 50.

Deel 2

Een mooi winters plaatje. Ons huis stond aan het Stadskanaal en wanneer het ijs sterk genoeg was, konden wij voor ons huis heerlijk  schaatsen.
Maar gedurende de 33 jaren die wij daar gewoond hebben, is dit jammer genoeg maar een paar keer gebeurd.

Ik ben vaker met onze kinderen en pleegkinderen naar de kunstijsbanen in Assen en Heerenveen geweest, dan dat het ijs op het kanaal voor ons huis vertrouwd was. 

Gelukkig hadden wij in Musselkanaal een mooie ijsbaan, waar we wel konden schaatsen, wanneer het ijs op het kanaal nog niet vertrouwd was.

Deel 3

Op 4 april 2019 zijn wij verhuisd van ‘Huize Plexat’ in Musselkanaal naar de Steenwijkerstraatweg 37 in Meppel.
In het Dagblad van het Noorden stond toen dat asielhuis ‘Huize Plexat’  was verhuisd naar Meppel.

Maar hadden wij een asielhuis? Nee, wij waren een groot pleeggezin dat ook op straat gezette asielzoekerskinderen vanuit de VBL in Ter Apel in ons huis eten, drinken en een slaapplaats gaven.

De letters VBL  betekenen: vrijheidsbeperkende locatie. Dit is een woonlocatie waar volledig uitgeprocedeerde asielzoekers naar toe gestuurd worden om met behulp van de Dienst Terugkeer & Vertrek te proberen toch nog de benodigde reisdocumenten te krijgen, waardoor ze terug kunnen gaan naar hun geboorteland, het land dat zij jaren eerder verlaten hadden, in de meeste gevallen ontvlucht waren.

Lukte dit niet, dan werd  na drie maanden het hele gezin in de VBL in Ter Apel door de Vreemdelingenpolitie gevangen genomen en opgesloten in een Uitzetcentrum. Dat is een gevangenis. Of het hele gezin werd in een boevenbusje naar het treinstation in Emmen gebracht en daar op straat gezet.

Zo’n gezin, in de meeste gevallen met kinderen had (heeft) dan volgens de Nederlandse wetgeving geen recht meer op opvang.

Ons motto was en is: een kind zet je niet op straat en een onschuldig kind sluit je niet op in een Uitzetcentrum, zoals in Uitzetcentrum Zestienhoven bij Rotterdam, wat een gevangenis is.

En daar hebben wij jaren lang met woord en daad tegen geprotesteerd.